فرزندتان را به تفکر وادارید
یک اقدام موثر که شما می توانید در زمینه تربیت فرزندتان انجام دهید این است که او وادار به تفکر کنید. یکی از موضوعاتی که تفکر در آن خیلی توصیه شده است، تفکر در مورد نعمت هایی است که خداوند به آنها داده است. در واقع فرزندتان را مجاب کنید که به این سوال بیاندیشد: خداوند به من چه نعمت هایی داده و در ازای این نعمت ها از من چه می خواهد؟
دیدگاه درست نسبت به نعمت ها
شاید بتوان گفت در جامعه ما نقش نعمت ها به خوبی تعریف نشده است! دیدگاه درست نسبت به نعمت ها این است که در مورد نعمت های ما از ما سوال خواهد شد. داده ها بازدهی می خواهد. در واقع نعمت ها بال افتخار نیستند، بلکه بار امانت هستند.
ما باید نسبت به تمام نعمت های زندگی مان این حس را داشته باشیم. و این وظیفه پدر و مادر است که باید این حس را در فرزندشان ایجاد کنند.
وظیفه ما در قبال نعمت ها چیست؟
هَذَا مِنْ فَضْلِ رَبِّي لِيَبْلُوَنِي أَأَشْكُرُ أَمْ أَكْفُرُ
مطابق این آیه قرآن، این نعمت ها از فضل خداست و خداوند به وسیله همین نعمت ها ما را امتحان می کند تا مشخص شود که ما شاکر هستیم یا خیر. شکر یعنی به کار گیری درست این نعمت ها.
یک تمرین برای فرزندتان
از فرزندتان بخواهید دارایی هایش را بنویسد. مثلا بخشی از این دارایی ها، استعدادهای آنهاست. ما می توانیم به همین بهانه به آنها کمک کنیم به کمک استعدادیابی استعدادهای خودشان را پیدا کنند. یکسری از استعدادها هم استعدادهای اساسی انسان است مثل اراده.
چرا انجام این تمرین برای فرزند شما مفید است؟
اگر پدر و مادر به بچه ها کمک کنند تا تجربه های ذهنی موفقی پیدا کنند. آنها نیز رفته رفته نسبت به خودشان تصویر و افکار مثبتی پیدا می کنند و این زیرساخت های حرکت را برای آنها ایجاد می کند.
این تصاویری که در این سن از مسائل مختلف در ذهن فرزند شما ساخته می شود اهمیت بسیاری دارد. مثلا اگر در کودکی در یک مسجد با شما رفتار نامناسبی شده باشد، خیلی است که در بزرگسالی بتوانید حس تان را نسبت به مسجد دوباره تنظیم کنید.
تصویر فرزند شما هم از استعدادها و نعمت هایش و وظایفش نسبت به آنها، در همین سنین کم شکل می گیرد.
ابزارهای اصلاح نگاه فرزندتان به نعمت ها
البته شما برای شکل گیری نگاه درست نسبت به نعمت ها در فرزندتان می توانید از ابزارهای مختلفی استفاده کنید. به عنوان مثال حتما شما به یاد می آورید که ما در گذشته قلک های سفالی داشتیم که نمیشد در آن را باز و بسته کرد و تنها وقتی آن را می شکستیم می توانستیم از محتویات درون آن استفاده کنیم.
همین قلک ها فرزندان ما را در از مدار هوس به مدار سنجش می کشاندند. به این ترتیب که که بچه وقتی پولی به دست می آورد، با خودش می گفت که با این پول می تواند یک اسباب بازی یا خوراکی بخرد یا اینکه می تواند آن را به قلک بیاندازد!
قلک می تواند پس انداز را به بچه ها بیاموزد سپس خویشتن داری را در آنها توسعه دهد که این خود زمینه ساز تقوا است.