تشکیلات یک فضای واقعی را ایجاد می کند
تصور کنید شما یک ماشین بازی دیجیتالی را انجام میدهید. در این بازی شما میدانید یک قسمت بازی، یک چاه وجود دارد، یک قسمت دیگر دره است، یک قسمت یک ساختمان است که ماشین شما نباید به آنها برخورد کند تا بتوانید به مسیر خودتان ادامه دهید.
اما در این بازی پنچر شدن ماشین معنا ندارد. چرا که این فضای واقعی نیست. اما تشکیلات یک فضای واقعی را در اختیار شما قرار میدهد. یک زمین بازی واقعی که در آن واقعا می توانید رشد کنید.
چرا در تشکیلات رشد می کنیم؟
در یک تشکیلات، شما در یک فضای واقعی قرار می گیرید، در نتیجه، گره های درونی شما خواه ناخواه مشخص می شوند. چرا که شما هر روز، در یک مجموعه یا گاهی در یک اتاق، با گروهی از افراد رو در رو می شوید و با هم کار می کنید. از دل این کار کردن است که تضادها و گره های درونی شما مشخص می شوند.
تصور کنید شما در یک تشکیلات متوجه می شوید که گرفتار حسد هستید. مثلا یک روز شما تشویق می شوید، روز بعد یک نفر دیگر تشویق می شود و شما تشویق نمی شوید و از این بابت ناراحت می شوید.
خوب حالا یک نفر خارج از تشکیلات، وقتی متوجه شود دچار مشکل حسد است ممکن است برود یک کتاب در مورد حسد بخواند و فکر کند که دیگر مشکلش برطرف شده است.
در حالی که او اصلا این گره درونی اش را در یک فضای واقعی به آزمون نگذاشته است و احتمالا مشکل حسد او در حقیقت برطرف نشده باشد. اما کسی که در یک تشکیلات فعالیت می کند، در دل فعالیت روزانه خودش در فضای واقعی تشکیلات، در تعامل با دیگر افراد، متوجه می شود که به صورت عملی موفق شده است مشکل حسد را برطرف کند.
نتیجه گیری
تشکیلات یک فضای واقعی در اختیار شما می گذارد تا بتوانید تجربیات واقعی داشته باشید و به کمک آن، نقاط ضعف و عوامل رکود خود را شناسایی کنید و از خصلت های بد اخلاقی خود فرار کنید.