پرسش شما:
من یک پسر دوازده ساله دارم. خیلی برای درس خواندن او تلاش می کنم اما حقیقتاً او هیچ درسی نمی خواند. حتی تهدیدش کردم که دیگر نمی گذارم به مدرسه برود اما نتیجه نداشت، بلکه رفتار نادرستی هم با من و مادرش دارد.
لطفا ما را راهنمایی کنید که چطور باید با او برخورد کنیم؟
پاسخ:
این پدر محترم در ابتدای پرسش خودشان گفته اند که: «من خیلی برای درس خواندن پسرم تلاش می کنم». مشکل از همین جا آب می خورد! اینکه بگویید من خیلی تلاش می کنم که فرزندم درس بخواند مانند این است که یک نفر دورتر از یک ماشین بایستد و بگوید من هر چقدر تلاش می کنم این ماشین روشن نمی شود!
به جای فرزندتان کاری نکنید
ما به جای فرزندمان جوش میزنیم و حرص میخوریم، به جای او تلاش می کنیم و … بنابراین فرزند ما اگر عاقل باشد کاری نمی کند چرا که ما داریم تلاش می کنیم؛ بنابراین از اینکه به جای فرزندتان تلاش کنید دست بردارید و بگذارید او خودش به تلاش کردن برای خودش رو بیاورد.
وظیفه ما چیست؟
با حرص خوردن برای فرزندتان کاری از پیش نمی رود. وظیفه ما این است که تلاش کنیم او را با خودش آشتی بدهیم. آیا میدانید چطور می توانیم فرزندمان را با خودش آشتی بدهیم؟ ما باید از نقاط قوت او استفاده کنیم. توجه به نقاط قوت فرزندتان می تواند معجزه کند.
شما باید در ابتدا نقاط قوت فرزندتان را شناسایی کنید و سپس پرسش های مهم و دغدغه هایی که او دارد را مشخص کنید. حالا باید از این نقاط قوت و پرسش ها استفاده کنید تا به او کمک کنید که در مسیر آشتی کردن با خودش و پذیرش خودش قرار بگیرد.
نتیجه گیری
در نهایت می توانیم نتیجه بگیریم که تلاش کردن و حرص خوردن والدین برای رشد درسی فرزندانشان شیوه اشتباهی است. والدین باید تلاش کنند با شناسایی دغدغه ها و نقاط قوت و ضعف فرزندشان صمیمانه به او کمک کنند تا در مسیر آشتی با خودش قرار بگیرد. در این صورت او خودش به صورت خودآگاهانه در مسیر پیشرفت خودشان گام بر خواهد داشت.
