سلام. در نوشتار پدر و مادر، باغبان هستند به این نکته اشاره کردیم که باید در هر رفتار فرزندانمان، حتی در رفتار اشتباه آنها به دنبال یک نیت مثبت بگردیم و آن نیت مثبت را تشویق کنیم تا بذر عزت نفس در وجود آنها شکل بگیرد. اما آیا این گزاره به این معناست که ما هرگز نباید ایرادات فرزندانمان را ببینیم و به آنها این ایرادات را گوشزد کنیم؟
خیر! مسلما به این نقاط منفی هم باید توجه کنیم و در جهت رفع آنها بکوشیم. اما نکته مهم این است که چطور باید این کار را انجام دهیم. در چه جایی و با چه روشی…
عیب دیگران به آنها هدیه کنید!
امام صادق (ع) می فرمایند: بهترین دوستان من کسانی هستند که عیب های من را به من هدیه می کنند
به نظر شما چطور می شود عیب یک نفر را به او هدیه کرد؟
برای اینکه بتوانید عیب یک نفر را به او هدیه کنید، باید عیب او را بگذارید بین چندتا از ویژگی های مثبت خودش و سپس آن عیب را به او هدیه کنید.
عیب را باید هدیه بدهید. وقتی به کسی هدیه می دهید او احساس بدهکاری می کند و احساس می کند باید جبران کند.
حالا سوال اینجاست که من چطور می توانم عیب دوستم، فرزندم یا پدر و مادرم را به او بگویم که او احساس کند باید تشکر کند؟
مثال
مثلا فرض کنید می خواهید به خط یک نفر انتقاد کنید. ابتدا باید یک نکته مثبت در او پیدا کنید، مثلا می بینید که او تحلیل خوبی دارد. به او می گویی مثلا آقای قاسمی، شما خیلی خوب تحلیل می کنید، امیدوارم خط تان هم خوب باشد!
یا اینکه تصور کنید در یک نفر 5 تا ویژگی مثبت پیدا می کنید و به او می گویید من خیلی دوست داشتم این ویژگی های من شبیه شما می بود. در نتیجه او با خودش می گوید که شما در او 5 تا ویژگی مثبت پبدا کردید و حس خوبی در او شکل می گیرد در نتیجه پذیرای انتقاد شما که بعد از ذکر این ویژگی های مثبت بیان کردید خواهد بود.
این خیلی فرق می کند با اینکه به یک نفر بگویید که هرچقدر هم خوبی داشته باشد، این خط بد او فاتحه همه آن نقاط مثبت را می خواند!
فرمول انتقاد این است
ما باید اول به اون نقاط مثبت اشاره کنیم و حس خوب ایجاد کنیم . این کار، نقش آبیاری بذر فکر طرف مقابل را دارد. و این همان فرمولی است که باید با آن، نقاط منفی و اشتباهات فرزندانمان را به آنها بگوییم.
