حسادت چیست؟
حسادت یکی از مهم ترین آسیب های تشکیلاتی است. حسادت به این معناست که فرد نتواند پیشرفت دوست یا هم نوع خودش را ببیند. کسی که دچار حسادت می شود، دوست دارد نعمتی که دیگری دارد از او گرفته شود، دوست دارد دیگری شکست بخورد و جلوی دیگران خراب بشود تا از او تعریف نکنند، چرا که وقتی از دیگری تعریف می کنند او از درون می جوشد!
چرا حسادت آسیب مهمی است؟
یکی از وحشتناک ترین آسیب ها برای تشکیلات های اسلامی ما همین حسادت است. متاسفانه ما هنوز نتوانسته ایم بعد از شکل گیری جمهوری اسلامی یک تشکل منسجم بسازیم و امروز خلاء این موضوع را در کادرسازی می توانیم احساس کنیم. یکی از ریشه های ضعف ما در این زمینه، وجود حسادت است.
به عنوان مثال، بسیاری از هم دوره های رهبر معظم انقلاب هستند که به ایشان حسادت می کنند و از اینکه ایشان به رهبری رسیده اند ناراحت هستند.
به علاوه باید این نکته مهم را نیز در نظر بگیریم که حسادت با خودش آسیب های دیگری را به همراه می آورد، به عنوان مثال، حسادت یکی از ریشه های مهم شکل گیری غیبت است.
ریشه حسادت چیست؟
یک بخش از حسادت به عقاید ما بر می گردد. ما فکر می کنیم که آنچه به ما داده اند حقیقی است در حالی که همه آنچه ما در بیرون می بینیم مجازی است و حقیقت در درون خودمان است!
واقعیت را نحوه برخورد ما با این نعمت ها تعیین می کند. ما نباید به نعمتی که به دستان فرد دیگر داده شده است توجه کنیم، ما باید به منعم توجه کنیم، باید به نعمتی که به خود ما داده شده است و مخصوص رشد خودمان است توجه داشته باشیم.
چرا نباید حسادت را در تشکیلات نادیده گرفت؟
در تشکیلات ها زمینه های زیادی برای شکل گیری حسادت وجود دارد، به عنوان مثال اینکه مسئول تشکیلات از کسی تعریف بکند یا اینکه فرد تازه واردی به سبب ویژگی هایی که دارد بتواند سریع دیده شود می تواند زمینه شکل گیری حسادت ها را فراهم بکند، بنابراین لازم است همیشه به این آسیب مهم در تشکیلات توجه داشته باشیم و برای مدیریت آن برنامه ریزی و اقدام کنیم.
