145 واحد تئوری و صفر واحد مهارت!
والدین معمولا به فکر آینده فرزندشان هستند. اغلب به همین خاطر روی کیفیت تحصیلات فرزندانشان حساس هستند. اما آیا تابحال به این موضوع دقت کرده اند که فرزندان آنها در دانشگاه 145 واحد دروس کلاسیک را پاس می کنند اما حتی صفر واحد مهارت برای زندگی نمی آموزند؟!
چه مهارت هایی؟
شاید از خودتان بپرسید مگر بچه های ما چه مهارت هایی را باید بگیرند که در مدرسه و دانشگاه آموزش داده نمی شود؟ در پاسخ به عنوان نمونه به یک مهارت اشاره می کنیم: کار تیمی.
قبول دارید که بچه های شما برای زندگی آینده شان باید کار تیمی را یاد بگیرند؟ مسلما این یک مهارت لازم برای آنهاست. اما آنها کجا می توانند این مهارت را بیاموزند؟ آیا در مدرسه یا دانشگاه این مهارت به آنها تدریس می شود؟ در خانواده چطور؟ آیا در خانواده می توانند کار تیمی را بیاموزند؟ خیر!
خانواده ها که اغلب کم جمعیت شده اند و به ویژه در دوران کرونا رفت و آمدی هم ندارند. در مدرسه هم که همه تمرکز دانش آموزان و معلمین روی کنکور است. در دانشگاه هم تمرکز روی آزمون ارشد است و …
نتیجه چه می شود؟
وقتی برنامه ای برای آموزش این مهارت ها در مدرسه، دانشگاه و خانواده وجود نداشته باشد، نتیجه اش می شود همین که می بینیم مسئولین نمی توانند با یکدیگر درست کار کنند. خوب آنها کجا باید کار تیمی را یاد می گرفتند؟
نتیجه یاد نگرفتن کار تیمی می شود این جمله معروف: «شریک اگر خوب بود، خدا شریک می گرفت!»
بعد می بینیم که جوانی بنگاه اقتصادی زودباره می زند و کار تیمی هم بلد نیست. در نهایت عاقبت او می شود دو سر باخت. این مشکل در سطح کلان کشوری هم بازتاب پیدا می کند. چرا که حتی اگر بتوانیم طرح های خوبی در سطح کلان حکمرانی بدهیم تا زمینه های کار تیمی در کشور فراهم نباشد این طرح ها قابل اجرا نخواهد بود.
ما باید چکار کنیم؟
در ابتدای این نوشتار گفته شد که مهارت های بسیاری هستند که باید فرزندان ما بیاموزند اما در مدرسه و دانشگاه تدریس نمی شوند. مهارت کار تیمی تنها یکی از این مهارت ها است. ما باید به این سوال پاسخ بدهیم که بچه های ما در مدرسه و دانشگاه چه چیزهایی را باید یاد بگیرند؟
البته ممکن است به این سرعت مشکل کمبود آموزش این دست مهارت ها در مدارس و دانشگاه ها برطرف نشود. در اینجا استفاده از فضاهای تربیتی و آموزشی خارج از دانشگاه ها می تواند راهگشا باشد. فضاهایی مانند تشکل های تربیتی و فرهنگی.
